Dag 15 (Jogjakarta)

Vanmorgen zijn wij op onze gemak vertrokken vanuit ons hotel in Cilacap. Helaas, voelde mijn moeder niet zo lekker en had hevige buikpijn. Zij was wel instaat om alsnog te reizen. Maar mijn moeder kennende zal ze niet gauw toegeven hoe veel pijn zij werkelijk had.

Wij rijden eerst langs een oude Nederlandse fort. Het was helemaal opgeknapt maar je merkt door te weinig bekendheid dat er weinig toeristen kwamen. Het ligt ook natuurlijk aan de lokatie. Henk, Mama en ik zijn al eerder hier geweest en blijven wij op de anderen wachten in de bus.

De warmte overkwam ons snel en toen de anderen terug bij het bus waren was de tempratuur al inmiddels rond de 37 graden. Darnaast, omdat het nog rond half tien was waren de lokale bevolking hun afval aan het verbranden en overal was een rokwolk. Terug in de bus en iedereen naar rook stonk. Helaas gaf mijn moeder aan dat ze zich zieker voelde. Ik spreek met de gids af dat wij liever naar het hotel gaan voordat wij e.a. excursie zouden doen. Geen probleem en de chauffeur kiest zelfs een korterer en rustiger weg. Rustig betekend niet altijd een goed geasfalteerde weg. De reis duurd nog bijna drie uur.

Eenmal aangekomen heb ik iedereen gauw ingecheckt en Ma naar haar kamer toe gebracht met Beatrijs. Daar ging ze eindelijk naar bed en viel direct in slaap. De anderen gingen uit lunchen en later gaan wij winkelen in de Marioborostraat. Het zo geheten Champs Elysee van Jogjakarta. Een lange straat vol met winkels, krampjes en eet tentjes. Een goede plek voor een shopping spree.

Bij aankomst spreekt een Indonesier ons aan en sprak Nederlands. Hij was blij dit te kunnen doen en vertelde ons dat zijn broer een goed lopende restaurant heeft in de Javastraat in Den Haag. Ik herkende deze en wij zullen eens een keertje daar langs gaan. Inmiddels al contact met zijn broer op Facebook. Hij neemt ons naar een gallery waar een Batak tentoonstelling van jonge kunstenaars te zien was en dat vanavond de laatste dag was. Klonk erg bekend en tricky maar wij besluiten erop uit te gaan. Eenmaal binnen vielen ons ogen op verschillende stukken waarvan Beatrijs eentje koopt met behulp van mij in het tarwaren (afdingen).

Caroline daarintegen wilde wel maar besloot het niet te doen. Toch bleef de gallerijhouder volhouden. Caroline dacht slim af te zijn en zegt "nou, volgens de boek moet je bij de helft bieden". De man antwoorde met Ok en het was verkocht. Wij wisten niet dat hij zo goed Nederlands kon praten en verstaan. Uiteindelijk was Caroline blij maar toch wel flabergasted in hoe men het toerist goed kent.

Wij lopen nog even de Matahari binnen waar ik een paar lederen laarsen koopt voor twintig euro, terwijl deze merk in Nederland voor over de 185,- euro gaan. Wij besluiten terug naar het hotel te gaan maar dan met een betjak van paard en overdekt wagen. Voor ongeveer zestig cent per man neemt hij ons op een uiteindelijk toeristische route naar onze hotel. Wel erg leuk en wij hebben ontzettend gelachen want vier westerlingen in een betjak is krap...

Terug in het hotel ligt Ma nog te slapen. Wij gaan nog even zwemmen, nemen diner en liggen allemaal bekaf in bed nu. Selamat tidur allemaal.