Bukittinggi

Iedereen is lekker uitgeslapen. Wij hadden het nodig na die lange tochten. Na het ontbjt vertrokken wij richting de kampongs buiten de stad maar helaas konden wij maar een excursie doen want het weer zat ons tegen vandaag.

Tijdens de rit binnen de kampongs zijn wij eerst gaan kijken hoe men rijst oogsten. Erg leuk, Beatrijs, ik en Corry lopen diep de sawa binnen om bij een onderdak te komen waar een zestal mannen zat te werken. Met groet glimlachen en een leuke verweloming, lieten zij ons zien hoe het moest... Maar dan! Beatrijs wilde het proberen, haar eerste keer slaan met een bundel oogst vloog de rijst de lucht in en zaten wij helemaal onder. Iedereen lachte en de mannen zeiden dat dat typisch weer een vrouw was. Gelukkig heeft Beatrijs een grote doos humor. Toen was ik aan de buurt. Nirmaal gesproken sla je drie tot vier keer met een bundel oogst. Na een keer slaan was mijn bundel leeg. De mannen keken mij aan vroeg of ik bij hun wilde komen werken. Voor elke twee duizend kilo rijst, verdienen zij ongevee zeven honderd euro per dag. Die moet nog verdeeld worden over de zestal mannen. Dit klinkt veel maar uitgewerkt is het niet want twee duizend kilo is al ongeveer een hele oogst van een boer. Hierna zijn ze klaar en met honderd dertig euro moeten ze zien te leven tot de volgende oogst... vier maanden later!

Nog voordat wij terugkeren naar ons hotel door slecht weer, maakte wij een stop in een ander kampong waar kroepoek werdt gemaakt. Uiteindelijk kwam bijna het hele dorp naar ons toe. Iedereen wilde met ons op de foto. Zo gezegd zo gedaan. Maar hier wer uiteindelijk kroepoek van casava en bieslook gemaakt. Erg lekker dus... alweer.

Bij aankomst in het hotel klaarde het wee op. Wij gingen naar de grote winkelcentrum hier. Verbaazd over de prijzen denken Henk en ik over om een telelens te kopen aangezien het hier ongevee zes hinderd euro goedkoper is dan in Nederland. Wij besloten het nog niet te doen maar wel later op Java. Wandelend door de winkelcentrum zijn wij een grote attractie voor die mensen want er komen niet vaak buitenlanders. Ze zijn allemaal heel aardig en lief. Niemand wilt iets van jou behalf dat zij met je willen praten.

Hierna lopen wij terug naar ons hotel dat ongevee 500 meter om de hoek is. Het begint weer te regenen maar Henk en ik besluiten later weer terug te gaan om te eten bij de Pizza Hut want mijn maag was een beetje van streek na al dat pittig en scherp eten.

Na diner proberen wij te internetten in het hotel maar er zijn veel zakenlui hier voor een seminaar morgen en iedreen zit te internetten. Trouwens, wat nieuw hier in het wereld van de techniek ie internet op je horloge! Dus ik besluit te wachten totdat wij ij Pekanbaru zijn hopende dat het daar beter is met WiFi..